Łąka kwietna przy ulicy Rynoltická w Hrádku nad Nisou powstała wiosną 2022 roku, więc właśnie przeżywa swój pierwszy okres zimowy. Charakteryzuje się to na łąkach znacznym przerzedzeniem wegetacji w niesprzyjającym okresie, kiedy mróz niszczy miękkie części nadziemne roślin. Rośliny muszą to przetrwać, ale nie mają możliwości szukania schronienia, jak np. niektóre zwierzęta. Dlatego przeżywają w postaci organów regeneracyjnych i zależy to od tego, czy są to rośliny jednoroczne, czy wieloletnie.

Rośliny jednoroczne kiełkują z nasion iw ciągu jednego roku muszą być w stanie rozmnażać się i produkować następne pokolenie nasion, z którego następnie wyrosną nowe osobniki. Na naszej łące jest to np. mak polny czy tasznik pospolity. Rośliny wieloletnie przeżywają wtedy zimę przy pomocy bulw, cebul, kłączy lub korzeni. W Doninie z tej grupy już w pierwszym roku obficie występowały np. żywokost lekarski, babka lancetowata czy koniczyna łąkowa. Inne wieloletnie rośliny, takie jak mniszek pospolity, hibernują w ciekawy sposób, wykorzystując pąki znajdujące się tuż nad ziemią. Pąki te chronione są przez łuski lub resztki zeschłych liści, aw przypadku opadów śniegu zimą stanowią również doskonałą warstwę izolacyjną i ochronną, zwłaszcza przed mrozem. Pąki posiadają również własne opakowanie ochronne.

Wiosną rozwój roślinności następuje w zależności od temperatur, a także długości dnia, kiedy to rośliny są bardzo wrażliwe na wydłużanie się okresu świetlnego, tzw. fotoperiodu.

                                               Foto: Gabriela Dušková

Kooperační síť "Kvetoucí louky" / Siećwspółpracy "KwitnąceŁąki"

CZ.11.4.120/0.0/0.0/20_032/0002849

Bez przesady możemy powiedzieć, że większość naszych rzadkich i specjalnie chronionych gatunków roślin rośnie na łąkach. Występują na wszystkich rodzajach łąki, z wyjątkiem intensywnie zarządzanych. Lista tych gatunków zajęłaby wiele stron, więc będziemy ograniczeni tylko do kilku popularnych przykładów.

Na fragmentach naszych suchych stepów na wiosnę znajdujemy różne rodzaje sasanek lub miłków wiosennych. Z drugiej strony, w wilgornych miejscach znajdują się kwiecsze łąki, w których znajduje się wiele ważnych specjalnie chronionych gatunków, z których najbardziej znane są storczyki ziemskie. Na przykład w Białych Karpatach rośnie ponad 20 różnych gatunków. Na stosunkowo wilgotnych łąkach rośnie pełnik alpejski i na całkowicie podmokłych łąkach torfowych, na przykład wełnianka.

W celu utrzymania występowania istotnych i zrównoważonych populacji tych rzadkich i specjalnie chronionych roślin, niezbędny jest sposób zarządzania, tj. koszenie i wypas. Jak wspominaliśmy wiele razy, łąki są ekosystemami sztucznynmi stworzonymi przez ludzką działalność i są całkowicie od niej zależne. W przypadku społeczności roślin i poszczególnych gatunków podstawowy jest sposób zarządzania. Decydujące są daty koszenia i wypasu, jego intensywność, nawożenie łąki lub wpływające na system wody.

Foto: Google

Kooperační síť "Kvetoucí louky" / Siećwspółpracy "KwitnąceŁąki"

CZ.11.4.120/0.0/0.0/20_032/0002849

Grzyby dla większości ludzi kojarzą się z siedliskami leśnymi, ale oczywiście rosną też na łąkach. Niektóre z nich spotkać można na obrzeżach muraw w pobliżu lasu lub nawet na pojedynczych drzewach. Są to dobrze znane rodzaje grzybów grzybopodobnych, takie jak kozak brzozowy czy koźlarz pomarańczowożółty, które, jak sugeruje ich nazwa rodzajowa, można spotkać w pobliżu brzóz. Na obrzeżach drzewostanów świerkowych dla odmiany można znaleźć np. mleczaj świerkowy.

Jednak niektóre rodzaje grzybów bezpośrednio preferują biotopy łąkowe. Najbardziej znane są różnego rodzaju grzyby czy czubajki. Jednak na łąkach występuje wiele innych bardzo interesujących rodzajów grzybów, z których wiele jest jadalnych i często bardzo pięknych dla oka.

Są to na przykład gąski, które rosną w trawie przez cały sezon wegetacyjny od kwietnia do grudnia. Znane są również czernidłaki – kopakowaty i pospolity, które rosną nawet na wypielęgnowanych trawnikach, które są często koszone, zwłaszcza jesienią. Czernidłak kopakowaty też jest jadalny, ale uwaga - w połączeniu z alkoholem staje się trujący!

Niektóre gatunki rosną w trawie w sadach, w pobliżu drzew owocowych. Przykładem może być dzwonkówka tarczowata, która jest jadalna, ale ma wśród swoich krewnych w obrębie rodzaju jednego z najbardziej trujących grzybów w naszych lasach - śmiercionośną dzwonkówkę trującą.

Na łąkach spotkać można także np. twardzioszki, wodnichi czy podstawczaki. Znane są również lysiczki halucynogenne, z których niektóre preferują biotopy łąkowe.

Niektóre połączenia w ekosystemach łąkowych kryją ciekawe i złożone historie. Jednym z nich jest połączenie motyli modrzasków z kwiatem krwiściągiem i mrówkami.

Modrzasek nausitous żyje, jak sama nazwa wskazuje, na wilgotnych łąkach. Do jego istnienia konieczne jest, aby krwiściągi rosły w bezpośrednim sąsiedztwie. Dorosłe motyle i ich gąsienice żywią się tymi roślinami. Dorosłe motyle żyją tylko kilka dni, w lipcu i sierpniu. W ich trakcie muszą mieć czas na rozmnożenie się i złożenie jaj - i to gdzie indziej, niż na krwiściągi. Tutaj z jaj wylęgają się gąsienice, które żerują na roślinie żywicielskiej przez dwa do trzech tygodni, zanim opadną na ziemię. To, co pozornie powinno oznaczać pewną śmierć dla stosunkowo bezbronnej gąsienicy, jest w rzeczywistości tylko kolejną subtelną częścią jej cyklu życiowego.

Modrzaski nausitous potrzebują miejsca z bardziej suchą glebą na podmokłych łąkach, na których żyją mrówki. Gąsienica czeka na nich na ziemi. Aby aktywnie je wabić, wydziela substancje podobne do mrówczych feromonów. Muszą mieć naprawdę dużo szczęścia, bo kłujące mrówki nie oddalają się od mrowiska dalej niż na kilka metrów. Wiele gąsienic nie doczeka się mrówek lub są zabierane do gniazd przez inne gatunki i tam giną, ale jeśli im się poszczęści, robotnice mrówek kłujących je znajdują i zabierają do gniazda. Tam karmią je mrówki, chociaż gąsienice nadużywają gościnności gospodarzy i zjadają ich larwy i kokony. W następnym roku z gąsienicy staje się w mrowisku kokon i po dwóch, trzech tygodniach wyłania się z niego motyl. Aby uniknąć zjedzenia przez mrówki, wykluwa się wcześnie rano, kiedy mrówki nie są jeszcze aktywne.

Na nowo założonej kwiecistej łące w Hrádku nad Nisou przed drugim koszeniem było dużo koniczyny. Co dokładnie kryje się pod tym oznaczeniem? Są to jednoroczne i wieloletnie zioła łąkowe z rodziny motylkowatych. Do najbardziej rozpowszechnionych w naszych krajach należą np. jak sama nazwa wskazuje koniczyny, a także bobowate, lucerny, wyki, komonice czy cykoria. Na polach uprawia się koniczynę łąkową i lucernę jako ważne uprawy gospodarcze.

Stanowią źródło wysokiej jakości paszy dla zwierząt gospodarskich. Zawierają dużą ilość białka i są lekkostrawne. Ciekawą cechą koniczyny jest obecność na korzeniach specjalnych bakterii, dzięki którym azot atmosferyczny jest transportowany przez roślinę do gleby. W ten sposób koniczyny faktycznie użyźniają glebę przez całe swoje życie. Około 150 kilogramów azotu rocznie trafia do gleby z jednego hektara koniczyny!

Ponadto koniczyny potrafią zatopić swoje korzenie naprawdę głęboko, często ponad 2 metry pod powierzchnią, a niektóre gatunki sięgają głębokości około 10 metrów! Mogą w ten sposób pobierać składniki pokarmowe i wilgoć z głębszych warstw gleby, a jednocześnie głęboko ją napowietrzają i poprawiają jej zdolność do zatrzymywania wody. Są zatem nie tylko ważnymi uprawami gospodarczymi, ale także pionierskimi roślinami sadzonymi na terenach docelowych podczas rekultywacji niektórych obszarów zdegradowanych.

Na łąkach występuje też cały szereg zwierzątek, niektóre z nich poszukują tu tylko pożywienia, jak na przykład wielcy roślinożercy – w naszych warunkach różne gatunki zwierząt racicznych (jeleń, sarna, daniel i inne). Dla niektórych łąka jest owszem biotopem na całe życie. Najwięcej takich gatunków znajdziemy wśród owadów. I często są to bardzo komplikowane relacje. Na przykład gąsienice niektórych motyli żerują na jednym gatunku roślin! Również wśród innych grup owadów są wyłącznie gatunki łąkowe – niektóre owady, pluskwiaki, konik polny lub szarańcza, których gdzie indziej nie spotkamy.

Na łąkach żyją również kręgowce. Niektóre gatunki płazów preferują środowisko łąkowe, acz w odróżnieniu od owadów nie są one z nimi wyłącznie związane. Należy do niech na przykład jaszczurka pospolita.

Na łąkach znajdziemy cały szereg ptaków. Z ptaków śpiewających jest to na przykład pliszka lub trznadel łąkowy, dalej bekas żyjący na podmokłych łąkach i należący do rodziny ptaków błotnych a również  chruściel polny, który pomimo swojej nazwy żyje na łąkach i pastwiskach i stał się jednym ze symboli ochrony przyrody w całej Unii Europejskiej, ponieważ dzięki niemu uregulowało się zagospodarowanie licznych gruntów na obszarach podgórskich.

Wśród gatunków łąkowych występują również ssaki. Typowym przedstawicielem jest suseł moręgowany, który żyje tylko na nisko rosnących przestrzeniach trawiastych, ponieważ widzi  zbliżających się drapieżników. W okolicznych krajach, gdzie są wysokie góry, występuje w  górnych granicach lasu świstak górski.   

Nowo założoną kwitnącą łąkę przy ulicy Rynoltickiej w Hrádku nad Nisou po raz drugi skoszono 17 sierpnia 2022. Podobnie, jak podczas pierwszego koszenia, zastosowano ponownie kosiarkę listewkową nastawioną na wysokość koszenia 15-20 cm nad terenem, ze względu na mniejsze i słabsze konkurencyjne gatunki roślin. Skoszoną trawę odwieziono do kompostowni.

Przed drugim koszeniem porost był wysoki 22-40 cm, ale niektóre rośliny dosięgały aż do wysokości metra. Chodziło przede wszystkim o tzw. rośliny ruderalne lub inaczej chwasty, takie jak pokrzywa, wrotycz pospolity lub szczaw kędzierzawy. Cały porost był stosunkowo kompaktowy i połączony, pomimo tego, że widoczne były znaki letniej suszy. W odróżnieniu od okolicznych regularnie na krótko koszonych przestrzeni, nie występowały tu miejsca  spalone, co potwierdza odporność na suszę w przypadku urozmaiconej gatunkowo łąki.  

Wśród roślin przeważała babka i koniczyny, oprócz nich można tu było tu spotkać złocień,    chaber, rumian barwierski, kminek korzenny, wykę, wilczy mak, tasznik pospolity lub na przykład krwiściąg lekarski. Z traw przeważały kostrzewy i kupkówki.

Oprócz wymienionych powyżej pojawiały się tu też wspominane ruderalne, nie żądane gatunki, włącznie dzikiego chrzanu.

Roślinami łąkowymi oznaczamy trawy, koniczyny i zioła. Ogólnie chodzi o takie gatunki roślin, które potrzebują dostatecznej ilości światła i znoszą regularne koszenie lub deptanie i wypasanie. Są więc w znacznym stopniu uzależnione od działalności człowieka w krainie a jeżeli z jakiegokolwiek powodu by doszło do ograniczenia gospodarki rolnej na łąkach, bieżące gatunki łąkowe stałyby się roślinami rzadkimi i zagrożonymi. 

Oczywiście nie wszystkie rośliny łąkowe rosną na wszystkich łąkach. Jest to uzależnione od warunków miejscowych, przede wszystkim od ilości substancji odżywczych i ilości wody w glebie. Niektóre są sucholubne, inne wolą stałą wilgoć, niektóre gleby ubogie a inne znów bogate w azot i inne środki odżywcze. Na ich obecność wpływa też położenie na wysokości nad poziomem morze. Często na łąkach zmieniają się warunki prawie na każdym metrze.  Zmienia się również i gatunkowy skład roślin. Dlatego musimy na łące niektórych gatunków szukać, pomimo tego, że wiemy, iż pojawiają się one na niej – lecz jednak nie wszędzie. 

Na gatunkowy skład roślin również bardzo wpływamy poszczególnymi interwencjami gospodarczymi, przede wszystkim koszeniem lub wypasaniem. Na przykład niektóre zioła wymagają późniejszego terminu gospodarowania, aby zdążyły zakwitnąć i wytworzyć dojrzałe nasiona. 

Na na skład gatunku na kwitnącej łączce w naszym ogródku mogą mieć wpływ i takie rzekome drobnostki, jak kosiarka. Na przykład kosiarka strunowa tłumi stosunkowo solidnie  gatunkową różnorodność, ponieważ źdźbła ślin „rozmieli“ a to zniosą tylko niektóre, przeważnie najbardziej pospolite i nie zupełnie żądane gatunki.

Foto: Google

Kooperační síť "Kvetoucí louky" / Siećwspółpracy "KwitnąceŁąki"

CZ.11.4.120/0.0/0.0/20_032/0002849

Kwiecista łąka przy ulicy Rynoltická w części Hrádku nad Nisou zwanej Donín została założona na początku kwietnia 2022 roku. W połowie czerwca, a konkretnie 16 czerwca, po raz pierwszy została skoszona. Termin ten został wyznaczony, można powiedzieć, operacyjnie. Nie jest to niczym niezwykłym w przypadku koszenia łąk, koszenie musi być prowadzone w zależności od pogody, jednak głównym kryterium był tu stan trawy, kiedy konieczne było, aby większość gatunków roślin z zasianej mieszanki traw była już wyhodowana.

Koszenie odbywało się kosiarką. Jest to ważne z punktu widzenia konkurencyjnie słabszych ziół. Kosiarki rotacyjne, czyli takie, które ścinają roślinność obracając głowicą koszącą, nie tną prosto łodyg roślin, jeśli nie będą bardzo ostre to je „przeżują”, co ograniczy wzrost wielu rodzajów ziół, a ponieważ to nie przeszkadza większości traw, wręcz przeciwnie, nastąpiłaby stosunkowo szybka zmiana kwiecistej łąki na wzrost kilku rodzajów odpornych traw. Należy tutaj zaznaczyć, że absolutnie najgorszym narzędziem do koszenia kwietnej łąki jest kosiarka łańcuchowa, co może być dobrą radą dla kogoś, kto chciałby założyć kwiecistą łąkę w swoim ogrodzie.

Ścinka została przeprowadzona jako tzw. rębnia wysoka, co oznacza, że ​​przyrost ścięto na wysokości 15-20 cm nad ziemią. To, w porównaniu ze standardowym niskim koszeniem, jest ponownie ważne dla rozwoju mniejszych i wolniej rosnących gatunków ziół. Zebrany materiał trawiasty przewieziono do kompostowni, gdzie wykorzystano go do produkcji kompostu i substratów. Drugie cięcie jest wstępnie zaplanowane na połowę sierpnia.

Powyżej górnej granicy lasu znajdują się łąki górskie. Rosną w miejscach, gdzie długa zima i trudne warunki klimatyczne nie są w stanie utrzymać drzew. Ponadto często występuje płytka i szkieletowa gleba, która nie podtrzymuje ich korzeni. Łąki te występują tu naturalnie, bez znaczącego wpływu gospodarczego człowieka. W Czechach można je spotkać w najwyższych górach - Karkonoszach, Jesionikach czy Kralickim Śnieżniku. Czasami nawet te tereny były wcześniej wykorzystywane do wypasu, na przykład w Karkonoszach. Wzbogaciło to glebę w składniki odżywcze i nieznacznie zmieniło skład gatunkowy roślin. Zwierzęta gospodarskie również „przesunęły” górną granicę lasu w dół do doliny, dlatego niektóre z niższych łąk górskich nie są do końca autentyczne i zniknęłyby bez pomocy człowieka.

Podstawowym typem roślinności łąkowej jest trawa bliźniczka. Wśród innych gatunków, które tu rosną to np. Śmiałek pogięty, turzyca tęga, jastrząb alpejski, żmijowiec większy, turzyca złocista, fiołek sudecki żółty i inne gatunki, które czasem są nawet endemiczne - rosną tylko w jednym miejscu i nie znajdziesz ich nigdzie indziej. Najpospolitszy gryzoń, którego korytarze często przebijają powierzchnię górskich łąk, to zaskakująco - dobrze znany nornik polny. Istnieją również gatunki ptaków, które można znaleźć w krajach skandynawskich, takie jak siwerniak.

Na wysokościach powyżej górnej granicy lasu, oprócz łąk górskich, występują również inne formy roślinności, np. torfowiska czy zarośla jagód, żurawin i wrzosów. Ponadto nawet na najwyższych wysokościach Karkonoszy można spotkać wyspy kosodrzewin sosnowych.

Kwieciste łąki są dziś modne. Wiele osób chce mieć je w swoim ogrodzie, stają się naturalnym substytutem trawników „golfowych”. To z pewnością właściwy trend. Kwiecista łąka, koszona dwa lub najwyżej trzy razy w roku, stanowi biotop dla wielu roślin i zwierząt, zaburza „sterylność” ogrodów i w naturalny sposób tworzy głębszy związek między mieszkańcami domu a naturą i ich własnych procesów.

Kwieciste łąki są jednak od wieków zjawiskiem naturalnym! Zwłaszcza na wschodzie Moraw, na terenie dzisiejszego obszaru chronionego krajobrazu Białych Karpat, na stanowiskach średniowysokich znajdują się łąki, które dziś również nazywamy kwiecistymi. Są domem dla setek gatunków roślin łąkowych, w tym wielu chronionych i krytycznie zagrożonych. Symbolem Białych Karpat stały się storczyki ziemne.

Rośliny te są słabe konkurencyjnie, więc uzależnione są od szczegółów zagospodarowania łąk. Istnieje kilka powodów, dla których rosną właśnie tutaj, na Morawach wschodnich, a są to między innymi skład gleby, wysokość, ekspozycja stoków itp., ale najważniejsze jest to, że wypas i koszenie były tutaj historycznie naprzemienne. Owce pasły się na łąkach wczesną wiosną po stopieniu śniegu i zazielenieniu zboczy, co osłabiło wcześnie rosnące trawy, po czym łąki koszono, ale później niż tam, gdzie wiosenne wypasy nie miały miejsca. Dzięki temu wystarczyło storczykowatym, że by rozkwitły. A jesienią po raz kolejny łąki zostały wypasione, co ponownie nieco stłumiło dominujące tu trawy.

Nasi przodkowie nie stosowali tej metody hodowli w celu ochrony storczyków ziemnych, ale jakoś przypadkowo się ze sobą zgodzili. Kwieciste łąki można znaleźć również w niższych partiach Beskidów, a także u podnóża niektórych czeskich gór.

Przez łąki rolnicze rozumiemy te, na których priorytetem jest uprawa paszy najwyższej jakości dla zwierząt gospodarskich lub na których potrzebujemy maksymalnej przydatności do wypasu zwierząt.

Łąki te są uboższe gatunkowo, zwykle zdominowane przez kilka gatunków roślin zapewniających wystarczający plon. Murawy te są regularnie obsiane, zwłaszcza na intensywnie użytkowanych pastwiskach.

W przypadku zbioru materii roślinnej na paszę (a nie jako wypas), koszenie odbywa się tu 3, a nawet 4 razy w roku. Produkcja materii roślinnej to prawie niewiarygodnych 8 ton na hektar w ciągu roku.

Na łąkach tych stosuje się intensywne praktyki, podobnie jak w innych sektorach produkcji roślinnej, tzn. tereny są nawożone i poddawane obróbce chemicznej. Ogólnie rzecz biorąc, są one biologicznie ubogie i niewiele żyje tu dzikich zwierząt, w tym owadów. Są one jednak ważne z punktu widzenia zabezpieczenia paszy dla zwierząt gospodarskich. Ważne jest, aby ten rodzaj obszaru produkcyjnego był połączony z bogatymi gatunkowo łąkami, nawet w obrębie obszaru lub określonej lokalizacji.

Kwiecista łąka w Donínie została założona w marcu i na początku kwietnia 2022 roku. Już po dwóch miesiącach roślinność łąkowa ma około pół metra wysokości, jest pięknie połączona i gęsta i zaczyna kwitnąć w różnych kolorach. Dominują tu rośliny takie jak babka lancetowata, koniczyna, tacznik pospolity, kokorycze, wyka i z traw, np. kostrzewa czy kupkówka.

Jak wspomnieliśmy w poprzednim artykułu z łąki w Donínie, nie stosuje się tu żadnych środków chemicznych, więc kontrola i eliminacja niechcianych gatunków chwastów jest bardziej pracochłonna. Są to głównie ostrożeń polny, ale także pokrzywy czy jaskry. Rośliny należy wyrywać ręcznie lub wykopać, nawet z korzeniami. Przed siewem tych gatunków zostanie wykonane pierwsze koszenie, aby zapobiec ich dalszemu rozprzestrzenianiu się. Koszenie to będzie specyficzne w porównaniu z konwencjonalnym koszeniem dziobowym. Ważne, aby zrobić to kosiarką listwową (tzn. nie kosą z głowicą obrotową), a roślinność zostanie przycięta na wysokości 15-20 centymetrów nad ziemią. Koszenie planowane jest na drugą połowę czerwca.

Zgodnie z założeniami te gatunki chwastów na łące powinny się stopniowo zmniejszać przy odpowiednim gospodarowaniu, a więc zwłaszcza przy odpowiednim czasie koszenia.

Łąki na obrzeżach terenu, na którym nie wysiewano nowej mieszanki nasion, zostały już wykoszone w standardowy sposób.

Są to łąki, które znajdują się na terenach zalewowych dolin wokół nizinnych cieków wodnych. Charakteryzują się wahaniami reżimu wodnego, kiedy najczęściej wiosną, ale także przez cały rok przy większych opadach, są okresowo zalewane lub co najmniej mocno podlewane. Podczas powodzi osadzają się na nich osady mułu. Wręcz przeciwnie, gdy poziom wód gruntowych spada, zwykle latem, przejściowo wysychają. Są bardzo żyzne, dlatego rosną tu rośliny wytwarzające duże ilości biomasy, zarówno trawy, jak i różnego rodzaju zioła. Przy koszeniu tych łąk nie są wyjątkiem 3 koszenia w sezonie.

Łąki te są ważne z punktu widzenia równoważenia reżimu wodnego w krajobrazie, gdzie mogą łagodzić fale powodziowe poniżej cieku z ich różnymi obszarami i odwrotnie, stopniowo poprawiać przepływy w porze suchej o ilość woda zatrzymana w profilu glebowym. Ponadto bujna roślinność tych obszarów chłodzi otoczenie, odparowując wodę w upalne dni. Dlatego tego typu łąki są odnawiane w ostatnich latach w dużych miastach, takich jak Drezno czy Berlin.

Łąka została założona w marcu 2022 roku. Na podstawie dokumentacji projektowej i po głębokich konsultacjach z ekspertami w dziedzinie rolnictwa, prace przebiegały w następujący sposób, w duchu głównej zasady projektu bez zabiegów i pielęgnacji chemicznych.

Najpierw ziemię mulczowano, czyli zlikwidowano stare rośliny z poprzedniego roku i pozostawiono ich na miejscu. W dalszej kolejności następuje tzw. talerzowanie czyli orka płytsza do ok. 15 cm. Głębokość ta okazała się optymalna ze względu na ilość kamieni w podłożu. Następnie przeprowadzono strzyżenie i włóczenie, które zrównało cały teren, a następnie wysiano specjalnie wymieszaną mieszankę roślin łąkowych z reprezentacją traw i ziół typowych dla danego siedliska.

Ten naturalny proces zakładania kwietnej łąki niesie ze sobą pewne ryzyko mniej efektywnego wzrastania i przetrwania roślin docelowych i odwrotnie, możliwość większego rozwoju niepożądanych roślin, takich jak oset na tym stanowisku. Dlatego proces późniejszego naturalnego rozwoju łąki powinien być ściśle monitorowany i w razie potrzeby ingerowany drobnymi środkami, takimi jak mechaniczne ręczne usuwanie niechcianych roślin.